Niet wij, maar U!!!
Grote God, wij riepen U aan, tevergeefs .
Wij offerden, sloofden ons uit om U gunstig te stemmen,
tevergeefs .
Wij strekten onze handen naar U uit .
Tevergeefs .
En wij wisten het wel; wij stonden in de schuld bij U.
Ons geweten getuigde tegen ons . Uw Geest getuigde tegen ons .
En wij maar zwoegen . . . Totdat . . .
Totdat wij ontdekten dat U ons riep, ons een offer bracht, dat U zichzelf restloos inzette voor ons en uw handen naar ons uitstrekte . Handen die wij vervolgens doorboorden . Met keiharde, stalen nagels . U liet het gewillig toe .
U trok ze niet weg; integendeel: U spreidde ook nog eens uw armen wijd uit en drukte uw bebloede rug tegen het ruwe hout van het kruis .
Hoeveel te meer wij U pijn deden zoveel te meer verklaarde U ons uw liefde . Want U riep:
‘Vader, vergeef het hun!!!’ Hun? Die Romeinse soldaten?
“Vader dank U, dat wij ook ‘hun’ mogen zijn . Amen!
Cornelis
Geen opmerkingen:
Een reactie posten